به نقل از «ایکنا»

دختر نقاش و تصویرگر امید به زندگی، چشم انتظار حمایت

تاریخ انتشار: ۶ دی ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۲۶۰۱۰۸

گروه اجتماعی ـ کلثوم رمضانپور هنرمند نقاش ۴۰ ساله اهل روستای زول قاینات در خراسان‌جنوبی است، او در سن سه سالگی از ناحیه دست و در سن ۹ سالگی از ناحیه گردن تا پا معلول می‌شود.

برای روایت یک زندگی متفاوت، راهی روستایی از توابع شهرستان قاینات شدیم، مسیر دو ساعته از مرکز استان را طی کردیم و به خانه‌ای که خانه مهر لقب گرفته بود پا گذاشتیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در این خانه، مادری با دختر معلولش زندگی می‌کرد . مادر با مهربانی که از مهر مادری‌اش نشات می‌گرفت، ما را به خانه‌اش دعوت کرد. وارد خانه‌ای قدیمی شدیم و او ما را به اتاق دخترش راهنمایی کرد. در اتاقی که از ترک دیوارهایش می‌شد به قدمت آن پی برد، دخترکی معلول در حال کشیدن نقاشی زندگی بود.

کلثوم رمضانپور هنرمند نقاش ۴۰ ساله اهل روستای زول قاینات در خراسان‌جنوبی است، او در سن سه سالگی از ناحیه دست و در سن ۹ سالگی از ناحیه گردن تا پا معلول می‌شود.

کلثوم به کمک خواهرش کمی خواندن و نوشتن می‌آموزد و فی‌البداهه و برای پر کردن روزهای سخت زندگی‌اش به هنر زیبای نقاشی می‌پردازد.

کلثوم در ابتدای کودکی نتوانست مانند دیگر کودکان روستای خود درس بخواند، بازی کند، شیطنت‌های کودکانه‌اش را پرواز دهد و این برای او غمی بزرگ بود. مادرش تنها یار او در تمام دوران زندگی‌اش بوده است. او حتی برای کوچکترین کارهای روزمره‌اش به کمک مادر نیاز دارد و مادر غمخوار روزهای تنهایی‌اش است.

کلثوم رمضانپور به خبرنگار ایکنا از خراسان‌جنوبی می‌گوید: در ابتدای دوران کودکی و نوجوانی‌ام از خداوند همیشه گله داشتم و به او در درد دل‌هایم را می‌گفتم، از او می‌پرسیدم که چرا باید معلول باشم و در این شرایط سخت زندگی کنم، اما به مرور زمان بر شرایطم غلبه کردم و برای آرامش خود مشغول کشیدن نقاشی با دهان شدم.

وی افزود: نقاشی کردن تنها راهی بود که به من آرامش می‌داد و دنیای کوچک اتاقم را تبدیل به دنیایی از رنگ‌ها کرد، بنابراین تصمیم گرفتم با رنگ و قلم به دنیای غمگین خود روح زندگی ببخشم و توانستم با کمک خواهرم وسایل ابتدایی نقاشی کردن را تهیه کنم و ساعت‌ها و ثانیه‌های زندگی تاریکم را تبدیل به نور روشنایی کردم.

این دختر معلول بیان کرد: گرچه نقاشی کردن با دهان بسیار سخت و طاقت فرساست، اما نقاشی کردن و دنیای رنگ‌ها تنها راهی است که می‌توانم به وسیله آن آرامش پیدا کنم.

این هنرمند ادامه می‌دهد: نقاشی‌هایم فی‌البداهه بوده و برخی از آن‌ها الهام گرفته از طبیعت و تصورات ذهنی‌ام است.

او که به جز نقاشی کردن ساعاتی را به خواندن قرآن اختصاص می‌دهد، تصریح کرد: تلاوت قرآن نیز به من بسیار آرامش می‌دهد و بخش دیگری از زندگی‌ام را نیز به خواندن شعر می‌پردازم و اشعار و جملاتی را که دوست دارم در دفتری یادداشت برداری می‌کنم.

در حالی که کلثوم با ما صحبت می‌کند و از روزهای زندگی‌اش می‌گوید، مادرش بالشتی را زیر دستش گذاشته و روسریش را مرتب کرد. مهر این مادر برای فرزندش به اندازه آرزوهایی که برای او دارد بلند است، مهری که باعث شده تا تمام زندگی‌اش را وقف فرزندش کند تا او بتواند بهتر به زندگی ادامه داده و ناامیدی تیتر قصه‌های هر شبش نشود.

این هنرمند با اشاره به اینکه مشکلاتش از جمله درد ناحیه دست پا و کمر، افزود: با این حال باعلاقه و پشتکار و با امید به فروش کارهای هنری‌ام به نقاشی ادامه می‌دهم.

او می‌گوید: با وجود درد و ناتوانی‌هایم حس اینکه می‌توانم هنری را خلق کنم، برایم بسیار خوشحال‌کننده است و دوست دارم آثارم برای مردم به نمایش گذاشته شود.

او گفت: به دلیل شرایط خانواده‌ام و اینکه در در روستا زندگی می‌کنم، نمی‌توانم در هیچ نمایشگاهی شرکت کنم و آثارم را در معرض دید عموم بگذارم.

کلثوم امید دارد روزی آثارش را به نمایش بگذارد چراکه از نظر او به نمایش گذاشتن کارهای هنری‌اش به او قوت قلب و امید به زندگی می‌دهد.

گاهی می‌توان با دادن دلگرمی‌های کوچک به یک فرد، او را به زندگی واقعی برگرداند، کلثوم، دختری معلول است که تنها با نقاشی و امید به اینکه روزی بتواند آثارش را به دیگران نشان دهد و یا به فروش برساند، زندگی می‌گذارند، این دلخوشی کوچکی است که شاید برای بسیاری از آدم‌ها هزینه سنگینی دربرنداشته باشد.

ایجاد نمایشگاهی از آثار افرادی چون او به همت خیران و مسئولان نیاز دارد، همتی که تنها کمی تفکر احتیاج دارد، تفکری به نام کمک به همنوع و نوع‌دوستی و به معنای بخشیدن روح تازه به زندگی یک دختر.

گزارش از رها صلاحی‌مقدم، خبرنگار ایکنای خراسان‌جنوبی

انتهای پیام

منبع: ایکنا

کلیدواژه: خبرگزاری قرآن ایکنا خراسان جنوبی اجتماعی معلولان نقاشی امید قرآن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۲۶۰۱۰۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

یک «نقاشی» چگونه راز ساخت اهرام مصر را فاش کرد؟ (+عکس)

رازی که هزاران سال به قوت خود باقی مانده بود، سرانجام کشف شد، چرا که فیزیکدانان بر این باورند که سرانجام به چگونگی ساخت اهرام مصر باستان پی برده‌اند. 

به گزارش فرادید، این موضوع که چگونه یک تمدن باستانی بدون ماشین‌آلات سنگین موفق به ساخت اهرام شد، مدت‌ها موضوع فکر بسیاری از افراد بود. هرم بزرگ جیزه به ارتفاع ۱۴۷ متر، زمانی که ساخته شد، بلندترین سازه جهان برای بیش از ۳۸۰۰ سال بود و ما همچنان مجذوب عظمت آن هستیم. 

برخی تصمیم می‌گیرند از اهرام دیدن کنند، برخی دیگر تصمیم می‌گیرند بر فراز آن‌ها با چتر پرواز کنند و برخی دیگر جرات کرده و به داخل هرم بزرگ می‌روند، اما ما تا کنون نمی‌دانستیم آن‌ها چگونه ساخته شده‌اند. 

گروهی از دانشمندان دانشگاه آمستردام در مورد چگونگی ساخت اهرام توسط مصریان باستان به کشف پیشگامانه‌ای دست یافتند. تیمی از فیزیکدانان به رهبری دکتر دانیل بون، روی یک نقاشی دیواری در مقبره جهوتی‌هوتپ (Djehutihotep) تمرکز کردند. این نقاشی که قدمت آن به سال ۱۹۰۰ قبل از میلاد بازمی‌گردد، به نظر یک تکنیک ساختمانی را نشان می‌دهد. 

این نقاشی دیواری ۱۷۲ مرد را به تصویر کشیده که مجسمه‌ای را با طناب‌های متصل به سورتمه حرکت می‌دهند. جلوتر از سورتمه، جایی که به نظر می‌رسد جیزه یا اطراف آن باشد، دیده می‌شود که آب را روی شن‌ها می‌ریزند. فیزیکدانان که شیفته این کشف شده بودند، تصمیم گرفتند آن را آزمایش کنند. 

آن‌ها به مصر رفتند و هرم خودشان را در مقیاسی بسیار کوچکتر ساختند. در طول آزمایش مشخص شد اگر ماسه خشک باشد، به شکل توده درمی‌آید و حرکت اجسام را دشوارتر می‌کند، اما با افزودن مقدار مناسب آب، از شکل گرفتن این توده‌ها جلوگیری می‌شود و ماسه صاف می‌ماند. 

Bonn در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۶ گفته است: «اگر از شن و ماسه خشک استفاده کنید، خوب کار نمی‌کند، اگر ماسه بیش از حد مرطوب شود، باز هم خوب کار نمی‌کند. برای این کار یک سفتی بهینه لازم است.» 

قبلاً اعتقاد بر این بود که استفاده از آب برای کمک به ساخت و ساز تشریفاتی بوده، نه عملی. 

یافته‌های این تیم در یکی از معتبرترین مجلات علمی جهان (Physical Review Letters) منتشر شد. در مقاله منتشرشده توضیح داده شد: «سایش لغزشی روی شن و ماسه با افزودن مقداری آب (نه خیلی زیاد) تا حد زیادی کاهش می‌یابد.» 

«اگر میزان آب درست نباشد، ماسه مرطوب بیابان تقریباً دو برابر سفت‌تر از ماسه خشک می‌شود.» 

«یک سورتمه به راحتی روی شن‌های سفت صحرا می‌لغزد، چون شن‌ها مانند وقتی که خشک هستند مقابل سورتمه انباشته نمی‌شوند.» 

این موضوع به قدری ساده است که حتی بون و تیمش هم غافلگیر شدند: «من از میزان کاهش ۵۰ درصدی نیروی کشش بسیار متعجب شدم، به این معنا که مصریان باستان فقط به نیمی از مردان نیاز داشتند تا اهرام را از روی شن‌های خیس در مقایسه با شن‌های خشک بکشند.»

کانال عصر ایران در تلگرام